Γράφει ο Γιώργοs Φλεβάρηs. Πολλές φορές στη ζωή μας αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που μας προβληματίζουν, μας στεναχωρούν και ενίοτε μας οργίζουν εξαιτίας της αχαριστίας, της ανευθυνότητας ή και το θράσος που διακατέχει την ψυχοσύνθεση ορισμένων ατόμων.
Το να μην θέλουν να εκτιμούν τους ευεργέτες τους ή τα πρόσωπα που τους έδειξαν αγάπη ή που τους βοήθησαν σε κάποιες δυσκολίες της ζωής τους, αποτελεί ψυχική αναπηρία που χρήζει άμεσης θεραπείας. Ποιος, όμως, μπορεί να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους που από μικρή ηλικία ενδεχομένως να γαλουχήθηκαν στην υποκριτική ζωή ή έχουν κληρονομήσει γονίδια αγνωμοσύνης;
Μόνο οι ίδιοι θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους εαυτούς τους αν πραγματικά το θέλουν, και προσπαθήσουν διασταυρώνοντας γεγονότα και κάνοντας την αυτοκριτική τους με μια βαθιά ενδοσκόπηση της ψυχοσύνθεσης τους. Η αχαριστία είναι μεγάλη αρρώστια που δεν γιατρεύεται.
Όταν επιλέγουμε να προσφέρουμε με την καρδιά μας, γεμάτοι καλοσύνη και καλή πρόθεση κομμάτια του εαυτού μας και της ψυχής μας , τις βαθύτερες σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας, τις γνώσεις μας, υλικά αγαθά, δεν ξέρουμε αν θα βρούμε από την απέναντι πλευρά την ανταπόκριση που επιθυμούμε, όμως δεν το κάνουμε για εκείνους, το κάνουμε πρώτα για εμάς. Όσο πιο πολλά δίνεις σε κάποιον, τόσο πιο αχάριστο τον κάνεις.
Τropaio: Πρώτο και με διαφορά!
