Ανοιξα διάπλατα τα μάτια. Σε κοίταξα τόσο βαθιά και άφησα το χρόνο να σταματήσει και να με παρασύρει χρόνια πριν. Άνοιξες τα χέρια σου, με έκλεισες στην αγκαλιά σου. Δάκρυα έβγαιναν από τα μάτια και των δύο μας, ασταμάτητα. Όλη η κοινή μας ζωή μπροστά μου, μπαμπά μου. Λαχταρούσες γιο κι απογοητεύτηκες προσωρινά όταν γεννήθηκα. Στις ποντιακές οικογένειες θέλουν να είναι αγόρι το πρώτο παιδί, για να διαιωνιστεί το επώνυμο. Στη δική μας περίπτωση όμως ο Θεός διάλεξε να έρθει στη ζωή σου, πατερούλη μου, ένα θηλυκό. Υπήρχε λόγος. Έχασες πολύ νωρίς τη μανούλα σου.
Θα έβλεπες, λοιπόν, στο πρόσωπο μου εκείνη. Για αυτό μου δώσατε το όνομα της. Από νωρίς κατάλαβα πως ήμουν τελικά η αδυναμία σου, ακόμη και όταν γεννήθηκε ο γιός. Η αλήθεια είναι πως μοιάζαμε σε πολλά. Καθώς μεγάλωνα, ο χαρακτήρας σου μετουσιωνόταν μέσα μου και είχαμε όλο και περισσότερα κοινά στοιχεία. Επικοινωνούσαμε με έναν δικό μας, μοναδικό τρόπο. Σου θύμιζα σε πολλά τη γιαγιά και τελικά μια μεγάλη πληγή μέσα σου επουλώθηκε. Χαιρόσουν με τις επιδόσεις μου στο σχολείο και με όλα όσα κατά καιρούς κατάφερνα. Ήσουν πάντα το πρότυπο μου και σε καμάρωνα. Παρόλο που δεν κατάφερες να μεγαλώσεις σε οικογένεια, γιατί η ζωή σου έδειξε με πολλούς τρόπους το σκληρό της πρόσωπο, έγινες ένας πολύ καλός πατέρας. Εργαζόσουν πολλές ώρες. Κυριολεκτικά μας μεγάλωσες σαν βασιλόπουλα. Δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα! Μεγαλώσαμε με αγάπη, πολλά παιχνίδια, βόλτες, εκδρομές, διακοπές. Όλα με το παραπάνω. Η μαμά πάντα κοντά μας και εσύ ο ακούραστος ” εργάτης”.
Μεγάλο μέλημα σου να διατηρηθούν οι αξίες, τα ήθη και τα έθιμα στην οικογένεια. Υπήρχαν παντού κανόνες και όλοι μαζί συνεργαζόμασταν αρμονικά. Ήσουν αυστηρός μα και τόσο γλυκός. Ένα φιλί μου σε μάγευε και μπορούσες να μου φέρεις όλα τα αστέρια του ουρανού. Δεν χαλούσες χατίρια, μα και εγώ φρόντιζα να είμαι υπάκουο παιδί. Συνήθως έπαιρνα την ευθύνη και για τις ατασθαλίες του μικρού αδερφού. Ήθελες να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και να είμαι δυνατή. Ήθελες να βγω με εφόδια στη κοινωνία και να είμαι αληθινή. Κρατούσες πάντα το λόγο σου, αν η συμπεριφορά μου ήταν η αρμόζουσα και επέβαλες την τιμωρία στη αντίθετη περίπτωση. Ήξερες, ειδικά εμένα, πως πρέπει να με «ζυμώσεις», για να γίνω Άνθρωπος. Αδιαπραγμάτευτη αξία για σένα, πατερούλη μου. Η μεγάλη σου ευαισθησία πολλές φορές πάλευε με τη λογική, όμως τελικά και πάλι τα κατάφερνες.
Αυτή σου την ευαισθησία την κληρονόμησα και με ταλαιπωρεί, όμως από την άλλη το έχω και περηφάνεια. Μέχρι σήμερα έχεις καταφέρει να σε σέβομαι και να “κατεβάζω” τα μάτια, όταν πρέπει. Δεν έχει σημασία που μεγάλωσα. Πάντα θα είμαι το παιδί σου, θα σε χρειάζομαι και θα σε παρατηρώ, ώστε να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Εσύ, πρέπει να προχωράς μπροστά και μου δείχνεις το δρόμο.
Κοιτώ απέναντι μου, αυτή τη τεράστια πορτοκαλί πόρτα. Δεν έχω σταματήσει λεπτό, τόσες ώρες εδώ, απ´ έξω, να σκέφτομαι εσένα και το τρόπο που με μεγάλωσες. Υποκλίνομαι. Δεν θέλω να με απογοητεύσεις. Θέλω να ανοίξει αυτή η πόρτα και να μου χαμογελάσεις. Μπαμπά, πρέπει να τα καταφέρεις. Σε περιμένω!
Της Κικής Γιαμουρίδου
